Աշուն է ոսկի

Աշունը եկել հավքի փետուրի պես

Անձայն ու քնքուշ սրտիս է նստել,

Ոսկի տերևով ճամփաս է պատել

Ու հիմա միայն դեղինն է ի տես

Իմ կանաչ աչքերին հասու դարձել:

Լսում եմ` այնտեղ՝ ինչ-որ տեղ հեռվում,

Քամին է վայրագ սառը հողմի հետ

Դեղնած տերևները ցիրուցան անում,

Արևի շողը զատում ջերմությունից,

Ու ջերմությունը՝ շողից գողացած

Իր հետ դեպի հյուսիս տանում:

Չարախինդ ժպիտը դեմքից անպակաս՝

Սպառնում է աշխարհին, մարդկանց,

Բարկանում հաճախ, ու պոկում արդեն

Տերևները դեղին` ծառերից կառչած:

Սլանում հեռու և նոր ուժով կրկին

Ոռնոցով լցնում դաշտերը դատարկ,

Բախվում լեռներին, ցավից սսկվում,

Հեռանում, բայց նորից ու նորից

Գալիս է զարկվում, փոշին ամպ սարքում,

Զայրանում,  ու տեսնելով, որ անզոր է,

Լալիս է ու անձրև է մաղում,

Մրսած դաշտերին, սառը քարերին

Ամպից պոկված կաթիլով պատում՝

«Աշուն է աշուն» քթի տակ երգում:

Իսկ Աշունը՝ ոսկով պատված,

Գահն է զարդարում տերևով դեղնած,

Հիանում իր ոսկի հանդերձով երկար,

Որ պատել է լե՜ռ ու անտառ:

Հորիզոնից անծայր ոսկի է հիմա,

Ու ոսկին այդ սահմանն է իր արքայության:

Լսվում է հանկարծ մեղեդին աշնան,

Այնպես քնքուշ է այն ու հուզիչ այնքան,

Որ քուն է բերում ծառերին հոգնած,

Ու լցնում սրտերը մեր ինչ-որ թախիծով.

Այդպես ստիպում հիանալ միայն իրենով.

«Աշուն է աշուն՝ ոսկով պատված,

Կաթիլն անձրևի ապակուց կախված»,

Լսվում է հեռվից Աշնան մեղեդին:

Թախծոտ է այն, և հուզմունք կա անչափ.

Շուրջս Աշունն է՝ ոսկով պատված...

Արմեն Մխեյան