Հոգին

  

 Խմբագրեց Արամ Հովակիմյանը

Երեկ էր...

Գինու շիշն արդեն դատարկ էր, ու անգամ ես էի ապշած նրանից, որ գինի էլ չի մնացել , իսկ այն դատարկողը մենակ ես էի: Երբ վեր կացա, նոր միայն հասկացա, թե գլուխս որքան է ծանրացել, իսկ ոտքերս հազիվ են շարժվում:

Ընդարմացած ուղեղս կանչում էր` մաքուր օդ, մաքուր օդ...

Առանց տնեցիներին նայելու` հագնվեցի ու դուրս եկա փողոց, բայց զգացի որքան տարօրինակ հայացքով նայեցին վրաս, երբ կեսգիշերին դուռն  ամբողջ ուժով զարկեցի:

Ձմռան սառն օդն անմիջապես հեռու վանեց ալկոհոլի ազդեցությունն ու մի քանի րոպե անց գինու կախարդիչ ազդեցությունից ամբողջովին «արթնացել» էի:
Կեսգիշերին զբոսնում էի, բայց այդ զբոսանքը տարօրինակ չէր թվա ուրիշներին, եթե դրսում չլիներ սահմռկեցուցիչ ցուրտը: Քայլերս ուղղեցի այնտեղ, որտեղ մի քանի ժամ առաջ բաժանվել էինք: Հիշողությունները դեռ թարմ էին, իսկ հույզերն առավել ևս:

Զգացի` ինչպես սիրտս սկսեց արագ բաբախել …

«Գինուց է այն ու ցրտից», - արագ վրա բերեց Ուղեղս, բայց Սիրտս վստահ էր. այստեղ գինին ու ցուրտը ո՛չ մի կապ չունեն:

«Այստեղ հույզերն են, որ երբեք թաղել չես կարող»,- ավելի կամաց շշնջում էր Սիրտը:

«Հույզե՜ր: Սի՛րտ, դու արդեն չափն անցնում ես», - գոռում էր Ուղեղն ու խլացնում Սրտիս ձայնը:

Ես ասես երկու կես էի եղել: Մեջս կռիվ էին անում երկուսը` միշտ հաշվենկատ Ուղեղն ու նրբազգաց Սիրտը: Ես նրանցից յուրաքանչյուրն էի, բայց միաժամանակ նաև ոչ մեկը: Անգամ միջամտել չէի կարող, այլ միայն պաշտպանել, կամ Սրտիս, կամ Ուղեղիս: Եթե գոռայի` բավ է, ուրեմն Սիրտս կցավեր, քանի որ այն տանել չէր կարողանում աղմուկը: Եթե լռեի, ուրեմն կհամաձայնվեի Սրտիս հետ: Իսկ նրանց երկուսին էլ լսել արդեն չէի ուզում, ես ուզում էի վայելել նորից այն ակնթարթը, երբ նրան գրկեցի ու ցտեսություն ասացի:

«Անցյալի հոգին հույզերից է հյուսված»,- շարունակեց Սիրտը:

«Դու գիտես, որ չկա անցյալ, իսկ հույզերով ապրել չես կարող», - պոռթկաց Ուղեղը:

-Աստված իմ, այս ի՞նչ է կատարվում ինձ հետ, - վերջապես բացականչեցի ես, - կլինի՞` երկուսդ էլ լռեք…

Ուղեղս կարկամեց, իսկ Սիրտս ուժգին ցավեց: Ուղեղը ցավ չի զգում, այն ամենաբութ օրգանն է, բայց միաժամանակ ցավի կենտրոնը: Հե՞շտ է արդյոք կառավարել ցավերը, բայց չիմանալ, թե ինչ է այն:

Սրտիս ցավից կծկվեցի, ու լավ է, որ նա գոնե այդ պահին չխոսեց, թե չէ ամենավերջին լուտանքները կթափեի գլխին:

Մի քանի վայրկյան անց հազիվ շունչս ետ բերեցի, հասկանալով, որ ամեն դեպքում նրբազգաց Սրտիս մտքերն ինձ ավելի հարազատ են:
 Ես այստեղ էի` նրան նորից տեսնելու հույսով, նրան նորից գրկելու ակնկալիքով: Քայլերն ինձանից անկախ բերել էին այն վայրը, որտեղ բաժանվել էինք: Սա իրականություն էր, ու փախչել նրանից ես չէի կարող:

«Ում ցտեսություն ասելուց մեկ րոպե հետո կրկին տեսնել ես ուզում, նշանակում է սիրում ես նրան... Ահա այսպիսին է Սերը, կախվածություն, բայց այնքա՜ն հաճելի,- կամաց շարունակեց Սիրտս, - բայց այստեղ ես անկարող եմ…»:

-Նորից դո՞ւ ես խանգարելու ինձ,- գրեթե գոռացի ես` գլուխս ափերի մեջ առնելով, - դու` քո սառնությամբ և անզգայնությամբ:

«Գուցե,- նեղացած խոսեց Ուղեղը, - բայց այս դեպքում ես էլ եմ արդեն անուժ»:

-Ի՞նչ, - զարմացա ես, - այդ դու ես ասո՞ւմ:

«Երբ խառնվում է Հոգին, ես ու Սիրտդ պարտավոր ենք լռել: Սիրո դեմ պայքարել ես չեմ կարող, բայց Սիրտն էլ հաղթանակ տանել չի կարող, եթե միայն չլինի Հոգին` հավերժության մի մասնիկը, հույզերի, սիրո, ցավի ու աննյութականի աղբյուրը,  որ գրեթե միշտ  լուռ է:

-Իսկ ո՞ւր է Նա…

«Հիմա դու Նա ես», - շշնջաց Սիրտը: