Ծաղկած ծառերին ձյուն է իջել

Ծաղկած ծառերին ձյուն է իջել,
Ծաղկաթեթերի ճերմակը խառնել
Թաց ձյան սպիտակի հետ:
Գուցե երբ ծառերը մերկ լինեին,
Այսպես չմրսեր հոգին նրանց,
Քանզի սառույցը պատել է
Բարակ ճյուղերը ծաղկած,
Գարունքից արթնացող հոգու
Բողբոջը` դեռ չկանաչած:
Ասես ձմեռը չի ուզում հեռանալ
Ո՛չ իմ այգուց, ո՛չ էլ իմ հոգուց:
Նայում եմ այգու ծառերին.
Որքա՜ն նման ենք մենք...
Ես էլ մրսում եմ ձեզ պես,
Երբ սիրուց արթնացող հոգիս
Դատարկվեց մեկ վայրկյանում:
Ինչպես ձեզ համար Արևի շողը,
Այնպես էլ նա անհետ կորավ`
Տանելով իր հետ հոգիս,
Թողնելով միայն դատարկություն,
Անջերմ մի մարմին:
Այսպես է լինում միշտ,
Երբ մեկին տալիս ենք հոգին մեր,
Ու նա հեռանում է հանկարծ`
Դառնալով անցյալ...
Ի՞նչ իմանային ծաղկած ծառերը,
Որ իրենց մատղաշ շիվերին
Բացված ծաղիկը կսառչի,
Որ գարունից խաբված բողբոջը
Այս տարի չի կանաչի...