Արտը ցորենի

Նայում եմ երկնքին լազուր.

Որքա՜ն խորություն կա այնտեղ,

Որքա՜ն մեծություն, մի ողջ Տիեզերք:

Ամպի ծվեները բամբակի նման

Լողում են կամաց-կամաց.

Դեպի ո՞ւր, իրենք էլ չգիտեն ավաղ…

Կապույտի ներքո դեղինն է ոսկի,

Արտերը ցորենի ու հասուն հասկերի

Ու մեղմ քամին շոյում է ասես

Հասկերի գլուխները կամաց,

Շոյում ու փախչում գնում,

Բայց մեկ վայրկյան հետո

Նորից վերադառնում

Ու նորից փաղաքշում:

Հրաբորբ Արևի ցոլքերի ներքո

Շողում է Արտը ցորենի…