Լուսանկարներ

Աշխարհն ու գեղեցիկն իմ աչքերով

Հանդուրժողականության սահմանագծին

Բարոյականության ու ազգային արժեքների մասին վերջերս հաճախ եմ կարդում ու լսում, հատկապես այն մարդիկ են սկսում խոսել, քարոզել ու տարածել, որ մի պահ լուրջ զարմանք եմ ապրում: Հայ հասարակության մի ստվար մաս իրեն ազգայնական է համարում, անգամ ազգայինը չիմանալով կամ մի մասն էլ պայքարում են հոմոֆոբների դեմ... Հարգելիներս, պայքար տանում եմ երևույթի դեմ, այդ երևույթը փոխելու համար, այլ ոչ թե անզոր պայքար մղում դրա վերացման համար: Պայքարո՞ւմ ենք միասեռականների դեմ, թե միասեռականությա՞ն: Առաջինը անհատներ են, իսկ երկրորդը երևույթ: Միանգամից նշեմ. առաջին տարբերակն ուղղակի զավեշտալի է, հատկապես անհանդուրժողականությամբ ու ոչնչացման կոչերով չեք փոխի այդ մարդկանց: Ավելին, նրանց ավելի մեծ ներուժ կտաք, այն էլ եվրոպական արժեքների տարածման քողի ներքո, միայն կտուժեն նրանք, ովքեր փորձ են անելու «ոչնչացնել» :

Հանուն լույսի...

Ամեն րոպե երկիրն իր պտույտն է կատարում ու շարժում իր հետ ժամանակը, որ մեր համակարգում չափվում է վայրկյաններով, րոպեներով, ժամերով, օրերով, տարիներով, դարերով, իսկ մենք հենց այդ ժամանակի մեջ ենք, այդ Երկրի մի մասնիկը, Տիեզերքի ու մարդկության դեռ միակ բնօրրանում, որ կապույտ մոլորակ են անվանում: Ովքե՞ր ենք մենք` մարդիկս, որո՞նք են մեր առավելություններն ու թերությունները, ինչո՞ւ հենց մեզ է վիճակված լինել գիտակիցն ու բանական էակը այս ողջ հավերժական Տիեզերքի մի անկյունում: Ովքե՞ր ենք մենք, աստվածային մասնիկը կրողնե՞ր, թե՞ աստվածայինը կորցրած դեգերողներ ու անսահմանության մեջ մոլորված, կորսված արարածներ` արարված ու մոռացված... Միայն ակնհայտ է այն, որ մենք այդ ժամանակի ու մի համակարգի մասնիկն ենք, յուրաքանչյուրս սեփական ներաշխարհով, յուրօրինակությամբ: Մենք մի ողջ աշխարհի մասն ենք` միաժամանակ  մեր սեփական աշխարհն ունենալով: