Կտրվեց վերջին հույսի թելը,
Մարեց հոգուս վերջին կանթեղը,
Երբ հասկացա որ կորցրել եմ
Այս աշխարհում ամենաթանկը:
Դու մոռացար ինձ ու անցյալը,
Որ մերն էր՝ երկուսինս,
Ու այրվեցին կամուրջները
Մեր մեծ սիրո անցյալի…
Ու ցավում է սիրտս հիմա,
Երբ անցյալն եմ ես հիշում,
Գիտեմ երբեք էլ չի լինի
Այնպես ինչպես մեր հեքիաթում:
Ապագան չի շտապի գալ,
Այլ կմնա ներկայի ակնթարթում.
Այս ներկան կձգվի երկար,
Իսկ դու կլինես շատ հեռու…
Комментариев нет:
Отправить комментарий